qazanma — «Qazanmaq»dan f. is … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
ad — is. 1. Doğulduğu zaman adama verilən şəxsi isim. Ad və soyad. Ad qoymaq. Adın nədir? Adını söyləmək. – Sən öləsən, Xanmirzə bəyin adını verən kimi, qoçaqlar o saat qalxdılar. N. V.. // Ləqəb, təxəllüs. 2. Şöhrət. <Elmar:> Siz qızları ad… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
ad-san — is. Nüfuz, şöhrət, etibar, hörmət, şan, yaxşı ad. Ol keçən dəmləri hanı Zakirin; İtkin olub adı sanı Zakirin. Q. Z.. Əsrin caynağında yumaqdı ad san; Gecə pəncərəmə dırmaşan pişik! M. Araz. <Hacı Kazım:> Ə, sənin mahalda adın var, sanın var … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
baş — is. 1. İnsan bədəninin kəllə və sifətdən ibarət olan yuxarı hissəsi. İri baş. Onun başı ilə bədəni arasında tənasüb yoxdur. – Baş bədənin tacıdır, gözlər onun daş qaşı. (Ata. sözü). // Heyvan bədəninin beyin olan yuxarı və ya ön hissəsi. Toğlular … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
hörmət — is. <ər.> 1. Böyüklərə, yaşlılara və ya ləyaqətinə, xidmətinə görə birinə göstərilən ehtiram; sayğı. Böyüyə hörmət. Ata ana hörməti. – Bizdə şeir də var, sənət də vardır! Şairə, sənətə hörmət də vardır. . . S. V.. Ataya hörmət etməyən… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
nüfuz — is. <ər.> 1. Bir adamın sözü keçmə, hörməti, etibarı, təsiri olma; hörmət, etibar, təsir; avtoritet. Naməlsəm camaatının arasında Əminin nüfuzu gündən günə artır. N. N.. Cülus günündə iştirak etmək üçün xəlifə nüfuzu altında olan ölkələrin… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
parlamaq — 1. Bax parıldamaq. Vaqifin sınaqlı gözləri arvadına rast gələrək parladı. Ç.. Ulduzlar da parlayır bir cüt qara gözüntək. . M. R.. 2. f. məc. Ad san qazanmaq, nüfuz və etibar qazanmaq, adı yüksəlmək, adı çıxmaq, ad qazanmaq. Burda Lomonosov… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
savab — is. <ər.> İslam dininə görə pis deyil, yaxşı iş görmə (günah əksi). Güman etməyin ki, Şeyx Şəban azan verməyinə muzd alırdı. Xeyr, əstəğfürullah azan verməyi məhz savab əməl hesab edərdi və əcrini qiyamətdə Allahdan gözləyirdi. Ə. H..… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
şən — 1. sif. Sevinc, sevincli, şad, məmnun. <Sevda:> Güldükcə günəş mən də gülərdim; Şən könlümü azadə dilərdim. H. C.. Böyük günlər, şanlı günlər, şən günlər; Yoluna düşən günlər; Hələ qarşımızdadır. M. Müş.. 2. bax şan 1. Getdi şənimiz,… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
alın — is. 1. Üzün saç ilə qaş arasında olan ön hissəsi. Geniş alın. Dar alın. – Süleyman bəy əyləşir yerdə, papağını çıxarıb qoyur yanına və dəsmalı ilə alnının tərini silir. Ə. H.. <Gülbadam> ağ kisəyi köynəyinin enli qolları ilə uşağın… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
